نجوایی با نفس
خطاب به نفس خود میگویم:
ای بنده پست و بیهوده عمل! بدان که این روزها و شبها و وقتهایی که برای تو میگذرد، از آن ساعت که پا به این جهان نهادهای، تا آن هنگام که پای از آن بیرون خواهی کشید، مثل منزلگاههای توست، به سمت وطن اصلیات که برای اقامت و زندگی همیشگی در آن دیار آفریده شدهای.
به درستی که پروردگار مالک و صاحب قدرت، تو را به این جهت به سفر روانه نموده است که فایدههای فراوان و کمالهای بیشمار کسب کنی که عقلهای عاقلان و علمهای عالمان و وهمهای حکیمان نمیتواند به نورانیت، بهجت، شکوفایی و حتی سلطنت و حکمت و جمال و ولایت و کمال آنها راه یافته و احاطه پیدا کند.
پس اگر طبق رضایت و خشنودی آفرینندهات عمل کرده و طبق نور هدایتش حرکت نموده و نسبت به امرهایش مراقبت به عمل آوردی، از نفعهای این عمل سودهای زیاد و فضیلتهای والا حاصلت خواهد شد که هیچ یک از شمرندگان نمیتوانند شمار انواع و تعداد آنان را به دست بیاورند و هیچ یک از دانایان جهان نمیتوانند قدر عظمت آنها را اندازهگیری کنند، چه آن نه بر قلب انسانی خطور کرده است و نه چشمی آن را دیده است، و نه اثری از آن قابل بیان است.
مقدمه ای از کتاب المراقبات، جواد بن شفیع ملکی تبریزی
جهت دفع بیماری و نگرانی
توصیه آیت الله وحید خراسانی جهت دفع بیماری و نگرانی:
چگونه خدایی میکند
گاهی خداوند #جواب_نیکی یک انسان را در یکی دو نسل بعد به او میدهد…
✍ شهید مطهری؛
اگر به کسی نیکی کردی و او نیکی تو را با نیکی پاسخ نگفت و احیاناً به جای نیکی بدی کرد، این سبب نشود که تو در نیکی کردن بیرغبت شوی و میل به نیکی کردن از تو گرفته شود، بگویی ای آقا! این دنیا یک دنیایی است! اگر هر کسی که به او خوبی میکنی به تو بدی کند، بهتر از این است که به کسی خوبی نکنی.
امکان ندارد که نیکی پاسخ نداشته باشد، منتها تو نباید انتظار داشته باشی که به هر کس که نیکی میکنی از همان شخص نیکی پاسخ بگیری.
تو نیکی کن بدون آنکه چشمداشت از آن کسی که به او نیکی میکنی داشته باشی. بعد میبینی یک کسی که تو اصلا به او نیکی نکردهای به تو نیکی میکند، یعنی پاسخی که از این باید بگیری از جای دیگر به تو میدهند.
خدا عالَم را اینگونه ساخته که تخم نیکی هرگز ضایع نمیشود. تمام دنیا یک دستگاه خودکار عجیبی است که خدای متعال ساخته است که نیکی در دنیا ضایع نمیشود و گاهی -در قرآن است- که خدا جواب نیکی یک انسان را در دو نسل بعد به او میدهد.
توصیه به سبک ماه شعبان
* با دعای کمیل و مناجات شعبانیه مأنوس بشوید
این مناجات شعبانیه را ببینید. من یک وقتی از امام (رضوان الله علیه) پرسیدم در این دعاهای مأثوری که وجود دارد، شما کدام دعا را بیشتر از همه خوشتان می آید و دوست دارید. فرمودند: دعای کمیل و مناجات شعبانیه. اتفاقاً هر دو دعا هم مال ماه شعبان است؛ دعای کمیل که می دانید اصلاً ورود اصلی اش مال شب نیمه ی شعبان است، مناجات شعبانیه هم که از ائمه نقل شده، متعلق به ماه شعبان است. لحن این دو دعا به هم نزدیک است؛ هر دو عاشقانه است. در مناجات شعبانیه: «و ان ادخلتنی النّار اعملت اهلها انّی احبّک»؛ جهنم هم که من را ببری، فریاد می کشم تو را دوست دارم. و در دعای کمیل: «لان ترکتنی ناطقا لاضجّن الیک بین اهلها ضجیج الاملین و لاصرخنّ الیک صراخ المستصرخین و لابکینّ بکاء الفاقدین»؛ اگر به من در جهنم اجازه بدهی و نطق را از من نگیری، فریاد می کشم؛ فریادِ امیدواران، فریادِ دلدادگان و فریادِ دلباختگان را.
باید با اینها مأنوس بشویم و قدری دلمان را نرم کنیم. این دل چیز عجیبی است؛ گاهی اوقات به وسیله یی که انسان را به اوج آسمانها و اوج معنویت می برد، تبدیل می شود؛ گاهی هم بعکس، به سنگ سنگینی تبدیل می شود که بسته شده به پای انسان و انسان را تا اعماق آب، تا اعماق دره فرو می برد؛ غرق می کند؛ پدر انسان را درمی آورد. اگر دل را به پول و به شهوت جنسی و به مقام و به این چیزها دادید، این همان سنگ سنگین است؛ دل دیگر نیست.
*بیانات رهبر در دیدار وزیر و مدیران وزارت اطلاعات ۱۳۸۳/۰۷/۱۳
توصیه به سبک ماه شعبان
* رابطه خودتان را با خدا به وسیله دعا و ذکر تقویت کنید
به خدا توکل کنید. از خدای متعال توفیق بخواهید. رابطه تان را روز به روز با معنویت و خدای متعال تقویت کنید. مبادا اشتغالات کاری، شما را از ذکر و توجه و پرداختن به معنویات باز بدارد! یعنی یکی از خطرها این است که در عمل زدگی غرق بشویم و از آن ارتباط قلبی خودمان غافل بمانیم. آن چیزی که پشتوانه ی نشاط و شور و شوق و تحرک و توفیق ماست، کمک الهی است. کمک الهی را باید به معنای واقعی کلمه از خدا خواست و از خدا طلب کرد. هم باید نعمت الهی را - نعمت این مسئولیت و این توفیق خدمتی که به شما داده - شکر کرد و هم این که ازدیاد و دوام و استمرار آن را از خدای متعال طلب کرد و خواست. لذا این احتیاج دارد به توجه؛ این ایام ماه شعبان را مغتنم بشمارید. در این صلوات شریف ظهرها میخوانید: «الّذی کان رسول اللَّه - صلّی اللَّه علیه و اله - یدأب فی صیامه و قیامه فی لیالیه و ایّامه بخوعا لک فی اکرامه و اعظامه الی محلّ حمامه»؛ یعنی پیغمبر تا لحظه ی مرگ هم ماه شعبان و روزها و شبهای شعبان را گرامی میداشتند و همه ی شعبانها در زندگی آن بزرگوار این طور بود؛ که بعد در همین صلوات میخوانید: «اللّهم فأعنّا علی الاستنان بسنّته فیه و نیل الشّفاعة لدیه»؛ سنت این بزرگوار را در این ماه ان شاءاللَّه ادامه بدهید؛ توجه، دعا، ذکر و آماده شدن برای ورود در ماه مبارک رمضان.
* بیانات رهبر در دیدار رئیس جمهور و اعضای هیأت دولت ۱۳۸۶/۰۶/۰۴