اُف گفتن، به معنای کم‌ترین اظهار ناراحتی است؛ یعنی فرزند حتی حق ندارد در مقابل پدر و مادر خویش کوچک‌ترین نارضایتی را در زبان یا چهره‌اش ظاهر گرداند و آنها را از خود برنجاند.
امام صادق (علیه السلام) در تفسیر این آیه فرمودند: در صورتی که به خاطر پیری و ضعف و کم‌حوصلگی تو را ناراحت و دلتنگ کردند، به آنان اف نگو!
و اگر حتی تو را زدند، صدایت را بلند نکن!
با آنان با سخن کریمانه و کلام بزرگوارانه رو به رو شو و اگر باز به روی تو دست بلند کردند،بگو: «خداوند هر دوی شما را مورد مغفرت قرار دهد» و این نیست مگر قول کریم.
نهایت تواضع و فروتنی را نسبت به آنان رعایت کن و جز به رحمت و رأفت به آنان نظر مینداز!
و صدا و دستت را بالای صدا و دست آنان بلند مکن!
و جلوتر از ایشان منشین و برایشان مقدم مشو!
به آنان همواره دعا کن و بگو :«خدایا این دو نفر را مورد رحمت خود قرار ده، چنان که در کودکی مرا پرورش دادند تا به این‌جا رسیدم»
