مدرسه علمیه فاطمة الزهراء(سلام الله علیها) شهرستان دالاهو

این جمله فقط برای مواقع ناراحتی و غم نیست، قطعا مواقع شادی و خوشحالی هم گذرا هستند.
شاید یکی از زیبایی‌های این دنیا این فراز و نشیب، این شیرینی و تلخی، این گُل و خار و… است.
در هر حالی که هستیم
این
و یا
این
هردو حکمت‌های خاص خود را دارند و هردو گذرا هستند.
من و شما باید سعی کنیم «الحمدلله» را در تمام مراحل بر زبان خودمان جاری بسازیم.
روایت داریم پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم) هروقت یک امری که مسرور می شدند و مطابق میلشان بود، می‌فرمودند «الحمدلله علی کل نعمة»
اگر یک امری مکروه بود، بلا و مریضی و گرفتاری بود، می‌فرمودند «الحمدلله علی کل حال»

کافی/ج۲/ص۹۷

هر يك از عبادتهای معمولی، حدّ و نصابی داره:

حدّ نصاب نماز، هفده رکعت در شبانه روزه…
حدّ نصاب روزه، سی روز روزه در ماه مبارک رمضانه…
حج، در صورت استطاعت یک بار در تمام عمر واجب میشه…
و…

ولی ياد خدا هیچ حدّ و مرزی نداره:

? وَ اذْکُرُوا اللّٰهَ کَثِیراً، لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ (انفال/۴۵)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! خدا را فراوان یاد کنید، تا رستگار و پیروز شوید.

در واقع، قرآن می‌فرماید در تمام صحنه‌های زندگی، به هنگام عبادت، به هنگام نعمت، به هنگام بلا و مصیبت، و… همیشه یادخدا باشید. اونم نه یاد کردن معمولی، بلکه زیاد یاد کنید:

اذْکُرُوا اللّٰهَ کَثِیراً

اصلاً راه نجات همینه:
لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ

چون:

یاد خدا = ترک گناه

پروردگارا!
قلب ما را از یاد خودت سرشار کن،
تا در هر جریانی آنچه رضای تو است برگزینیم،
و از آنچه موجب خشم و غضب تو است چشم بپوشیم…

مقدرات شما قبل از هر چيز و هر كسی در دست خود شماست.

آيه «انّ الله لا يُغيِّرُ ما بقوم حتّي يغيّرو ما بانفسهم» خداوند سرنوشت هيچ قومي و «ملّتی» را تغيير نمی‌دهد مگر آنكه آنها خود تغيير دهند،كه در دو مورد از قرآن با تفاوت مختصری آمده، یک قانون كلی و عمومی را بيان می‌كند، قانونی سرنوشت‌ساز و حركت آفرين و هشدار دهنده!

اين قانون به ما می‌گويد: مقدرات شما قبل از هر چيز و هركسی در دست خود شماست و هرگونه تغيير و دگرگونی در خوشبختی و بدبختی اقوام در درجه اوّل به خود آنها بازگشت می‌كند.

فيض و رحمت خدا بيكران و عمومی و همگانی است، ولی به تناسب شايستگی‌ها و لياقت‌ها به مردم می‌رسد.

در ابتدا خدا نعمت‌های مادّی و معنوی خويش را شامل حال اقوام می‌كند، چنانچه نعمت‌های الهی را وسيله‌ای برای تكامل خويش ساختند و از آن درمسير حق مدد گرفتند وشكر آن را كه همان استفاده صحيح است بجا آوردند، نعمتش را پايدار، بلكه افزون می‌سازد؛ امّا هنگامی كه اين مواهب وسيله‌ای برای ظلم و بيدادگری و تبعيض و ناسپاسی گردد، در اين هنگام نعمت‌ها را می‌گيرد و يا آن را تبديل به بلا و مصيبت می‌کند

زمانی که نجار پیری بازنشستگی خود را اعلام کرد صاحب کارش ناراحت شد وسعی کرد او را منصرف کند!
اما نجار تصمیمش را گرفته بود…
سرانجام صاحبکار درحالی که با تأسف بااین درخواست موافقت میکرد،
ازاو خواست تا بعنوان آخرین کار ساخت خانه ای را به عهده بگیرد..
نجار نیز چون دلش چندان به این کارراضی نبود به سرعت مواد اولیه نامرغوبی تهیه کرد وبا بی دقتی به ساختن خانه مشغول شد وکار را تمام کرد…

زمان تحویل کلید،صاحب کار آن را به نجار بازگرداند و گفت:
این خانه هدیه ایست از طرف من به تو به خاطر سالهای همکاری!
نجار یکه خورد و بسیار شرمنده شد،

درواقع اگر او میدانست که خودش قرار است دراین خانه ساکن شود لوازم ومصالح بهتری برای ساخت آن بکار میبرد وتمام دقت خود رامیکرد
این داستان زندگی ماست

گاهی ما کمترین توجهی به آنچه که هرروز میسازیم نداریم،
پس در اثر یک اتفاق میفهمیم که مجبوریم درهمین ساخته ها زندگی کنیم،
اما فرصتها ازدست میروند وگاهی شاید،بازسازی آنچه ساخته ایم ممکن نباشد..
شما نجار زندگی خود هستید و روزها،چکشی هستند که بریک میخ از زندگی شما کوبیده میشوند!

مراقب خانه ای که برای آخرت خود میسازید باشید.

?☘??
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ الْعَصْرِ(1)
إِنَّ الْانسَانَ لَفِى خُسْرٍ(2)
إِلَّا الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ وَ تَوَاصَوْاْ بِالْحَقّ‏ِ وَ تَوَاصَوْاْ بِالصَّبرِْ(3)

سوگند به اين زمان، (1)
كه آدمى در خسران است. (2)
مگر آنها كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته كردند و يكديگر را به حق سفارش كردند و يكديگر را به صبر سفارش كردند. (3)
?☘?☘

اُف گفتن، به معنای کم‌ترین اظهار ناراحتی است؛ یعنی فرزند حتی حق ندارد در مقابل پدر و مادر خویش کوچک‌ترین نارضایتی را در زبان یا چهره‌اش ظاهر گرداند و آنها را از خود برنجاند.

امام صادق (علیه السلام) در تفسیر این آیه فرمودند: در صورتی که به خاطر پیری و ضعف و کم‌حوصلگی تو را ناراحت و دلتنگ کردند، به آنان اف نگو!

و اگر حتی تو را زدند، صدایت را بلند نکن!

با آنان با سخن کریمانه و کلام بزرگوارانه رو به رو شو و اگر باز به روی تو دست بلند کردند، بگو: «خداوند هر دوی شما را مورد مغفرت قرار دهد» و این نیست مگر قول کریم.

 نهایت تواضع و فروتنی را نسبت به آنان رعایت کن و جز به رحمت و رأفت به آنان نظر مینداز!

و صدا و دستت را بالای صدا و دست آنان بلند مکن!

و جلوتر از ایشان منشین و برایشان مقدم مشو!

به آنان همواره دعا کن و بگو :«خدایا این دو نفر را مورد رحمت خود قرار ده، چنان که در کودکی مرا پرورش دادند تا به این‌جا رسیدم»